Rozdział 3

- To będzie takie ekscytujące!

Usłyszała, zanim zaklęcie śmierci trafiło ją w pierś.

~*~

- To będzie przygoda życia, Ru! Uwierz mi! - powiedziała podekscytowana Rose. W jej niebieskich oczach błyszczały iskierki szczęścia. - Nigdy bym nie uwierzyła, że dostanę taką szansę! - Usiadła. Wzięła blond włosy w dłonie i zaczęła pleść warkocz. - Powiedział, że jak chcesz, to też możesz dołączyć.

Eruella pokręciła głową. Nigdy nie mogła zrozumieć przyjaciółki, która była zafascynowana Śmierciożercami. Miała na ich punkcie obsesję. Od piątej klasy w Hogwarcie czytała z zaciekawieniem o atakach Voldemorta. Ru znosiła to cierpliwie. Starała się trzymać swoją matkę jak najdalej od Rose, aby ta za to nie wylądowała w Azkabanie.

- Nie rozumiem cię. Jak możesz się tym fascynować. Oni mordują, wiesz? - zapytała ostrożnie, siadając na błękitnej sofie.

- Oj, Ru. Wiem o tym. Ale to takie ekscytujące! - powiedziała i szybko rozplotła warkocza, aby zrobić go od nowa. - Ta adrenalina!

- Idź do drużyny quidditcha – mruknęła kąśliwie Eruella.

Rose zaśmiała się.

- Nie o to chodzi, Ru. Wiesz, ta adrenalina, gdy zabija się mugoli I oni krzyczą...

- Przestań, Rose – powiedziała wściekła Ru. - Nie chcę tego słuchać. Wychowałam się w domu z kobietą, która nienawidzi Śmierciożerców. Od kiedy się tylko pojawili, zawsze powtarzała mi, że to co robią jest złe. Rozumiem gdybyś wywodziła się ze starożytnego rodu czystej krwi. Fakt, nie masz w rodzinie mugola, ale twoi rodzice są normalni I chcą walczyć z Voldemortem. Czemu ty chcesz całkiem czegoś innego?

- No wiesz co, Ru! - krzyknęła oburzona Rose. - Nie jestem moimi rodzicami. Zawdzięczam im życie i utrzymanie. Wcale nie muszę podążać ścieżką, którą oni mi wyznaczyli. Mogę stworzyć swoją własną.

~*~

- Wcale nie muszę podążać ścieżką, którą oni mi wyznaczyli. Mogę stworzyć swoją własną.

~*~

- Ru, dziecko, co się z tobą dzieje?! - zapytała zrozpaczona kobieta, siedząc na dużym, niebieskim łóżku swojej córki. - Wycinki o Śmierciożercach? Maska Śmierciożercy? W coś ty się wpakowała?

Eruella spuściła głowę. Ciemnobrązowe włosy opadły na jej twarz. Wiedziała, że jest już ostatni raz w domu.

- Proszę, masz okazję złapać swojego pierwszego Śmierciożercę. W dodatku w swoim domu – powiedziała Ru, starając się powstrzymać łzy.

Nie chciała sprawić przykrości matce. W ogóle ją pominęła, podejmując wszystkie decyzje. Była egoistką? Skądże! Czego nie zrobi się dla bezpieczeństwa przyjaciół?

~*~

- Wcale nie musiałaś tego robić! - powiedziała oskarżycielsko Rose. - Nikt ci nie kazał!

Ru westchnęła i przewróciła oczami.

- Wiem, że nikt mi nie kazał, ale mimo wszystko musiałam! – odpowiedziała spokojnie, stając za przyjaciółką. - Ja po prostu czuję, ze tego tak naprawdę nie chcesz. Czyżbym się nie myliła?

Minął tydzień od przyjęcia dziewczyn do grona Śmierciożerców, a już były na pierwszym napadzie na wioskę. Wiedziała w co się wpakowała, lecz nawet przez myśl jej nie przeszło, że to jest takie straszne. Rose też była wystraszona, ale humor jej się poprawił, gdy pochwalił ją sam Voldemort.

- Wcale nie, chcę tego, Ru, chcę! - warknęła przez ramię i poszła w stronę swojego pomieszczenia.

- Nie chcesz tego – szepnęła Abedis, mając scenę przed oczami z dzisiejszego dnia.

Krzyk, pisk, płacz, prośby, drwiące śmiechy. Green Lane nigdy tak nie wyglądało. Była to spokojna wioska, w której nigdy nic się nie działo. Żaden z mieszkańców nie miał dalekich planów na przyszłość, ich życie było rutyną. Aż do dziś... Grupa zamaskowanych osób ubranych na czarno weszła spokojnie do wioski. I wtedy się zaczęło. Wyjęli różdżki, z których leciały zielone lub czerwone iskry.

Te pierwszy byłe lepsze – praktycznie nic nie poczuli.

- Pani, pani plosę – załkała cicho dziewczynka, gdy zobaczyła śmierć swoich rodziców.

Eruelli stanęły łzy w oczach.

- Plosę pani, dlacego? - zapytała dziewczyna, patrząc na nią niebieskimi oczami pełnymi łez.

- Muszę – szepnęła Ru. - Nie chcę ale muszę. Przepraszam. - Eruella przełknęła glośno ślinę, wycelowała różdżką w dziewczynkę i powiedziała lekko drżącym głosem: - Avada Kedavra.

Widziała w spowolnionym tempie, jak zielone światło wylatuje z jej różdżki i trafia w pierś dziecka. Ta zachwiała się pod wpływem uderzenia i upadła. Duże, niebieskie oczy tępo wpatrywały się w sufit. Ru z trudem podeszła do dziewczynki i delikatnym ruchem ręki zamknęła jej oczy.

- Wybacz, skarbie – szepnęła i wyszła z domu.

Parę metrów dalej spotkała płaczącą Rose. Blondynka klęczała nad ciałem martwego chłopca. Widząc Ru szybko podniosła się i poszła do następnego domu.

Voldemorcie, jesteś mordercą – pomyślała Ru.

Nie, to ty nią jesteś – odpowiedziało sumienie.

~*~ 

Czekała, aż Rose spokojnie wypłacze się w jej ramię. On też czekał, ale Will był zawsze cierpliwy.

- Powiedział, że jestem bez-beznadziejna – powiedziała nagle Rose, ponownie zanosząc się płaczem.

- Groził ci? - zapytał już trochę zdenerwowany Will. - I tylko po to nas tu ściągnęłaś? Żeby nam to powiedzieć.

- Och, daj jej mówić – syknęła Ru, głaszcząc przyjaciółkę po włosach.

- Bo on powiedział, że w zadość u-uczynienie mam zabić... Och, Ru! Nie mogę tego zrobić! - jęknęła Ros, wycierając rękawem łzy. - Mam zabić Charlusa Pottera, bo on jest zbyt niebezpieczny!

Zabić Charlusa Pottera.

Will był oszołomiony. Pamiętał tego mężczyznę z czasów, gdy Ru mieszkała z matką i chodził z nią do Departamentu Aurorów.

- Tylko co ja mam zrobić? - zapłakała Ros. - On mnie zabije, gdy ja tego nie zrobię!

~*~

- Przepraszam, Ru – szepnęła Rose, a sekundę później deportowała się.

Była noc. Księżyc schowany za cienkimi chmurami nie dawał wiele światła. Ru ściskała mocno za rękę Willa. Przemierzali las, dążąc do ukrytej chatki. Dziewczyna niepewnie się rozglądała. Gdzieś tu miała być Rose. Usłyszeli cichy trzask niedaleko za sobą. Bez słowa ruszli w tamtą stronę. Rose stała w krzakach ze spuszczoną głową. W dłoniach trzymała różdżkę i maskę Śmierciożercy. Było jej wstyd, że wpakowała w to przyjaciół.

- Chodź – warknęła Ru, łapiąc Ros za rękę. - Prowadź, Will – powiedziała już łagodniej.

William niepewne poszedł w prawą stronę. Wymijali drzewa, przechodzili przez wielkie krzaki i pokrzywy. Z ulgą zauważyli, że las się przerzedza.

- Niedaleko – powiedział Will.

Rose zadrżała. Musiała zrobić to teraz, bo później nie będzie okazji. Will specjalnie włamał się do Departamentu Aurorów aby porwać Pottera. Nie jest do końca pewny, ale chyba ktoś go widział. Dodatkowo wybrali mało ukryte miejsce – domek w lesie matki Ru. Oczywiście istnieje możliwość, że aurorzy pomyślą, że Will z Ru nie są już razem.

Ich oczom ukazała się dosyć duża polanka, na środku której stał niewielki, drewniany domek. Poszli w jego stronę. Przed drzwiami Rose wyrwała się z uścisku Ru i włożyła maskę, lecz nawet nie ruszyła się. Zniecierpliwiona i wściekła Abedis złapała blondynkę za ramię i wepchnęła do domu. Ru weszła zaraz po niej.

~*~

- Jesteś moim ideałem, Ru – powiedziała mała dziewczynka.

- Idealnie mordujesz, Ru – odpowiedziało sumienie.

- Jak dorosnę, to będę taka jak ty! - zawołała Kelly.

- Będę zabijać mugoli – odpowiedziało sumienie.

- Ty będziesz żyć zawsze! - powiedziała Nicky.

- Zaraz umrzesz, Ru – odpowiedziało sumienie.

~*~

Rose nie chciała go zabijać. Bała się to zrobić, ale nie chciała poczuć na sobie gniewu Voldemorta. Już wyciągnęła rękę w stronę Pottera, już chciała powiedzieć magiczną formułę, gdy usłyszeli kroki w korytarzu.

- Szybciej, Ros – krzyknął Will, jednocześnie unosząc różdżkę w wystraszonego, lecz pogodzonego ze śmiercią Charlesa.

- Opuśćcie ręce! - zawołał jeden z aurorów, wchodząc do pokoju.

- Avada Kedavra! - rozniósł się głos Ru.

I znowu zobaczyła wszystko w spowolnionym tempie. Zielony płomień powoli mknął w związane ciało Charlesa Pottera. Następnie uderzył w jego pierś, a on umarł.

- Eru? - szepnął Amadeusz.

Ale ich już nie było, wymknęli się drugimi drzwiami. Pobiegli w głąb lasu, aby tam spokojnie się teleportować.

~*~

POSZUKIWANY!!!

Zabójca Charlesa Pottera – William Brald cały czas jest na wolności!

Przypominamy: jest to młody mężczyzna (26 lat), ma brązowe włosy, ciemne oczy, śniadą cerę i jest wysoki.

W przypadku spotkania tego mężczyzny należy zachować ostrożność i niezwłocznie skontaktować się z Biurem Aurorów!

NASTĘPNA OFIARA!

Dwa dni temu znaleziono ciało młodej kobiety – Rose Seaclive. Była ona przyjaciółką złapanego wczoraj wieczorem mordercy aurora Williama Bralda. Jak się okazało młoda kobieta była Śmierciożercą i prawdopodobnie była obecna przy śmierci Pottera.

CAŁY CZAS NIE ZNANY TRZECI SPRAWCA!

Aurorzy cały czas prowadzą śledztwo w sprawie trzeciej osoby, która była obecna przy śmierci Charlesa Pottera. Szczegóły na 4 stronie.

ZAGINIONA!

Zaginęła Eruella Abedis – córka aurorki. Ostatni raz była widziana na ulicy Pokątnej miesiąc temu. Od tego czasu nie odezwała się do nikogo z rodziny. Szczegóły na 11 str.

~*~

Płacząc, czytała kolejny nagłówek dotyczący jej ukochanego Willa.

MORDERCA NIE ŻYJE!

Wczorajszego wieczoru Pocałunek Dementora otrzymał William Brald – zabójca Charlesa Pottera. Czy zabójca wyznał dlaczego to zrobił? Czy powiedział kto był trzecią osobą? Szczegóły na 5 str.

- Will, kochany, w co ja cię wpakowałam? - szepnęła, wycierając łzy Ru.

Zgniotła gazetę i rzuciła ją za siebie.

Czekała na godzinę śmierci. Nie, to godzina śmierci czekała na nią.

Mroczny Znak piekł ją co raz bardziej. Ból był nie do wytrzymania. Musi stawić się przed Voldemortem. Zaczerpnęła oddechu i teleportowała się przed siedzibę Lorda. Nie przywitają jej tam, jak zwycięzcę.

~*~

- A więc to ty byłaś trzecią osobą w domu? - zapytał Voldemort. Wszyscy mieli oczy skierowane na Ru.

- Tak, panie. To byłam ja – odpowiedziała Abedis, spuszczając głowę.

- I to Will rzucił zaklęcie?

Ru przełknęła ślinę. Voldemortowi nie można kłamać – zawsze powtarzała Rose.

- Nie, panie. Aurorzy kłamią. Zrobiła to Rose, to było jej zadanie – odpowiedziała lekko, lecz stanowczo Eruella.

- Kłamią... - powiedział powoli Voldemort. - Tyle, że Rose miała we wspomnieniach całkiem co innego...

- Wspomnienia można zmienić – wtrąciła szybko Ru.

- Ona była na to za słaba – syknął Lord. - Nie potrafiła niczego dobrze wykonać.

- Nieprawda! Ona ułożyła cały plan zabójstwa Pottera! - broniła przyjaciółkę Ru. I tak zginę, pomyślała.

- Ale i tak go nie wykonała – stwierdził. - Musiałaś to zrobić, lecz to nie ciebie pocałował dementor. Wiesz czemu, prawda? - Uśmiechnął się kpiąco. - Tam pojawił się Amadeusz i zmodyfikował innym pamięć, aby wiedzieli, że był tam Will, nie ty. Ty już powinnaś być martwa, Abedis – szepnął Voldemort. - Niektóre rzeczy są nieuniknione... Avada Kedavra!

- To będzie takie ekscytujące!

Usłyszała, zanim zaklęcie śmierci trafiło ją w pierś.

~*~

Następny martwy Śmierciożerca!

W ubiegłym tygodniu znaleziono ciało młodej kobiety w lesie. Dziewczyna zginęła od popularnego zaklęcia śmierci. Nie są znane powody jej przedwczesnego zgonu. Rodzina nie pozwoliła, aby podane było jej nazwisko.

~*~

- Samantha, muszę coś ci powiedzieć – odezwał się Amadeusz, siadając obok zapłakanej kobiety.

- Najpierw Will, potem Rose, a teraz Ru. Amadeuszu, ja tego nie wytrzymam – powiedziała, biorąc łyk ciepłej herbaty.

- Kochana, to ważne. Chodzi właśnie o Ru.

Kobieta szybko podniosła głowę, patrząc na niego przemęczonymi oczami.

- Skłamałem, mówiąc, że to Will zabił Pottera – powiedział.

- Co?! Jak mogłeś go o to oskarżyć?! Zginął przez ciebie, idioto! - krzyknęła wściekła Samantha.

- Zrobiła to Ru – powiedział, wstając i podchodząc do kominka. Sięgnął zdjęcie Eruelli. Jeszcze tej z czasów Hogwartu.

- W twoim domku była Rose, Ru i Will. Podejrzewam, że Seaclive miała go zabić, ale stchórzyła. Wyręczyła ją Ru. Chciałabyś, żeby skończyła jak Will? Przez pocałunek dementora? Tak chociaż nie cierpiała...

~*~

Kochana Ru!

Przepraszam, że Cię zabiłam.

Ro.

~*~*~

Nie mogę powiedzieć, że rozdział jest zły. Jest moim skromnym zdaniem dobry.
Na święta miał być takie małe rocznicowe "coś", co by mi pasowało, gdyż w następnym rozdziale wracam do Nicole.
Przyznacie, że szablon jest cudowny?
W końcu pojawiła się zakładka "bohaterowie". Nie liczcie na nic długiego. Cały czas nie mam zdjęć Łapy, ale obiecuję, że kiedyś będą.
I zmieniłam zakładkę "Evanlyn".
Jakież życzenia/zażalenia (te o rzadkim pisaniu się nie liczą!!!)?
Życzę Wam wesołych Mikołajek i smacznego Mikołaja z czekolady. ;)
Evanlyn.