Prolog

Szesnastoletni chłopak podszedł do ducha. Przeczesał palcami jasne włosy. Odchrząknął i powiedział:

- Opowiedz mi historię.

Duch odwrócił się do niego przodem. Nie było widać jego twarzy, była zakryta kapturem, jak zawsze.

- A co cię martwi? - żeński, melodyjny głos zapytał chłopaka. - Z czym nie możesz się uporać?

- Nic mnie nie martwi, nie mam żadnego problemu. Chcę usłyszeć twoją, historię, Przestrogo. - Patrzył na ducha niebieskimi oczami. Był pewien, gdyby nie ukryta twarz Przestrogi, zobaczył by lekki, smutny uśmiech.

- Moja historia nie jest dla ciebie – odparła smutno, oddalając się.

- Zaczekaj! - krzyknął za nią chłopak. - A dla kogo jest twoja historia?

Duch wrócił do rozmówcy.

- Ta historia jest dla mnie – szepnęła, po czym zniknęła za najbliższą ścianą. Sekundę później znowu stała przed chłopakiem.

- A co by ci dało znanie mojej historii? - zapytała groźnym szeptem.

Chłopak przełknął ślinę. Nogi zatrzęsły się pod nim. Nie wiedział czego się bał. Jej głos go wystraszył, nigdy tak nie mówiła. Zebrał w sobie resztki odwagi i powiedział:

- Miałbym to, czego nie mają inni – wiedzę o Przestrodze.

Odleciała kawałek i zaśmiała się głośno. Chłopak odetchnął z ulgą, chociaż nie wiedział, czy to dobry znak.

- Rzecz bezużyteczna – skomentowała, odlatując w głąb szkolnego korytarza.

Blondyn posmutniał. Chciał być pierwszym uczniem, który wyciągnie prawdę z Przestrogi. Byłby sławny, wypuszczając jej historię w bieg szkolny. Nie pomyślał o konsekwencjach, ani o tym jak czułaby się Przestroga. Myślał tylko o sobie. Egoista!

- Ej, ty! - Usłyszał za sobą i odwrócił się. - Tak, ty – powiedział znowu głos.

Pojawił się nagle przed blondynem duch Sir Nicolasa. Nie chciał on, aby uczeń Gryffindoru był załamany.

- Chcesz usłyszeć historię Przestrogi?

Blondyn kiwnął głową. Usiadł na parapecie i patrzył na ducha.

- A więc słuchaj...

______________________

Całkiem nieźle, jak na mnie. To jak? Może za dwa tygodnie?
Ps. Jeszcze nie betowane.
EDIT: Zbetowane :)